Φωνή Βοώντος εν τω Τύπω: Νοσταλγία vs πρόοδος

Τα τελευταία χρόνια πολλά είναι τα franchises τα οποία έχουν υποστεί σημαντικές αλλαγές, έχοντας περάσει μια ή πολλαπλές μεταβατικές περιόδους. Κάποια από αυτά απλά έχουν αλλάξει προσέγγιση στο σενάριο ή τους μηχανισμούς τους, ενώ άλλα έχουν υποστεί reboot. Σειρές όπως το Hitman ή το Tomb Raider είναι ενδεχομένως τα πιο τρανταχτά παραδείγματα. Αρκετοί υποστηρίζουν ότι τα παλαιότερα installments ήταν καλύτερα από αυτά που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια. Ισχύει πράγματι αυτό όμως ή έχουν γίνει ουσιαστικά βήματα προόδου;

Η σύντομη απάντηση είναι ότι τα πιο πρόσφατα παιχνίδια είναι καλύτερα, τουλάχιστον υπό την έννοια ότι προσφέρουν περισσότερες ώρες διασκέδασης και στις περισσότερες περιπτώσεις χαρακτηρίζονται από υψηλότερη ποιότητα παραγωγής. Εάν κοιτάξουμε το Tomb Raider, θα δούμε ότι κάθε πτυχή του παιχνιδιού, ίσως με την εξαίρεση του... μυστηρίου της εξερεύνησης, είναι ανώτερη σε σχέση με τα αρχικά της δεκαετίας του '90, αλλά και του πρώτου reboot του 2006 (Legend). Τα επίπεδα έγιναν περισσότερα και πιο σύνθετα, το σενάριο επεκτάθηκε και σταμάτησε να είναι απόλυτα ρηχό, ενώ ο χειρισμός κινήθηκε αντιδιαμετρικά και σταμάτησε να αποτελεί ουσιαστικό εμπόδιο στην διασκέδαση. Τα Hitman στην μετά-Blood Money εποχή τους, έχουν πραγματική πλοκή, περισσότερες επιλογές στην εξουδετέρωση των στόχων, ενώ ειδικά το reboot του 2016 ανέβασε τον πήχη από όλες τις απόψεις. Σε κάθε κανόνα βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις, όπως το Tony Hawk's Pro Skater 5 (Pro tip: Μην googl-άρετε καν το συγκεκριμένο παιχνίδι εάν δεν ξέρετε τα τι και πώς).

Ούτε το πρόσφατο Spider-Man για το PS4 δεν ξέφυγε από τις συγκρίσεις με τα αντίστοιχα παιχνίδια των PS2/Xbox.

Αυτό το οποίο κάνει ορισμένους gamers, οι οποίοι έπαιξαν τους αρχικούς τίτλους στην εποχή που κυκλοφόρησαν, να τους αξιολογούν πάνω από τους πρόσφατους, είναι σε μεγάλο βαθμό η... σχετικότητα των κυκλοφοριών τότε και η σχετικότητα των κυκλοφοριών του τώρα. Το πλήθος των κυκλοφοριών το 2002 ήταν ένα μόλις μέρος των κυκλοφοριών του 2018, καθώς και η ίδια η βιομηχανία ήταν ένα κλάσμα του μεγέθους της σημερινής βιομηχανίας. Έτσι, το εκτόπισμα κάθε τίτλου, καλό ή κακό και ανεξαρτήτως είδους και πλατφόρμας, ήταν a priori μεγαλύτερο. Όταν ο ανταγωνισμός ήταν λιγότερος, ήταν πολύ εύκολο να καθιερωθεί ένα παιχνίδι ως κλασικό ή genre-defining. Το Tomb Raider δεν είχε δίπλα του το Uncharted και το Medal of Honor δεν είχε (για κάποια χρόνια τουλάχιστον) το Call of Duty ή το Battlefield. Την ίδια στιγμή, ο κορεσμός της αγοράς γενικότερα κάνει πιο δύσκολη την ανάδειξη ενός σύγχρονου τίτλου, ο οποίος έχει να ανταγωνιστεί ακόμα και διψήφιο αριθμό τίτλων, ορισμένοι από τους οποίους εκδίδονται από την ίδια εταιρία.

Παράλληλα, οι επικριτές των πρόσφατων releases έπαιξαν τα παιχνίδια αυτά σε μια σχετικά νεαρή ηλικία, όταν η κριτική τους σκέψη δεν ήταν ανεπτυγμένη. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την έλλειψη μιας δεύτερης άποψης, η οποία πριν την άνθηση του internet ήταν διαθέσιμη μέσα από λίγα μόνο περιοδικά, ενδεχομένως να μην έκανε τα αρνητικά χαρακτηριστικά των τίτλων αυτών αρκετά εμφανή. Έτσι, η αντικειμενική κριτική των παλαιότερων τίτλων είναι σπάνια, αφού δύσκολα κάποιο παιδί θα αντιλαμβανόταν τις ατασθαλίες του Grand Theft Auto IV ή του Metal Gear Solid 2.

Εν κατακλείδι, μπορεί οι πρώτοι τίτλοι να καθιέρωσαν συγκεκριμένα IP's στον χώρο του digital entertainment και να θεμελίωσαν τους χαρακτήρες ή/και τις ιδιαιτερότητες που τα χαρακτήριζαν στο πάνθεον του cult culture, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν σημειώθηκε ουσιαστική πρόοδος επί αυτών, ούτε ότι οι τίτλοι εκείνοι αποτελούν αψεγάδιαστα κομμάτια της videogame παράδοσης. Μπορεί οι απανταχού παίκτες να μην συμφωνούν πάντα ως προς το πιο installment είναι το πιο σημαντικό για κάθε σειρά, αλλά θα πρέπει όλοι τουλάχιστον να αναγνωρίσουν την προσπάθεια, αλλά και το αποτέλεσμα της ανάπτυξης της βιομηχανίας σε αυτούς τους τίτλους.