Life is Strange - Episode 3: Chaos Theory

To Life is Strange είναι ένα ιδιόρρυθμο παιχνίδι. Από την πρώτη στιγμή που άρχισα να παίζω και άρχισα να χάνομαι σε αυτόν τον «Λιτσικικό» κόσμο και χαρακτήρες, κατάλαβα πως θα πρόκειται για κάτι το ιδιαίτερο, ίσως μοναδικό. Τότε, στην κριτική μου για το πρώτο επεισόδιο Chrysalis, είχα γράψει πως «τα καλύτερα έρχονται». Και η Dontnod δεν με απογοήτευσε. Συνεχίζει και στο τρίτο επεισόδιο με σταθερά βήματα, να χτίζει αυτό τον υπέροχο γεμάτο μυστήριο, αν και όχι χωρίς τις ατέλειές του, κόσμο, να προχωράει την ιστορία με τον σωστό ρυθμό, ενώ οι χαρακτήρες της και οι καταστάσεις που ζουν να κεντρίζουν το ενδιαφέρον.

Αν και το δεύτερο επεισόδιο έχασε λίγο, τον ειρμό και την ένταση ως ιστορία επικεντρώνοντας περισσότερο την ανάπτυξη των χαρακτήρων και την δυναμική στις σχέσεις τους μεταξύ τους κάνοντας το να μοιάζει περισσότερο ως filler (αλλά όχι τόσο με την κακή έννοια), το τρίτο επεισόδιο με τίτλο Chaos Theory, μέσα στις 2-3 ώρες που κρατάει, καταφέρνει να τα κάνει όλα σχεδόν σωστά. Από την αρχή, στο ξεκίνημα το επεισοδίου, υποβόσκει κάτι το δυσοίωνο και δεν είναι επειδή ένα σκοτεινό πέπλο έχει σκεπάσει την Arcadia Bay, αλλά τα γεγονότα από το φινάλε του προηγούμενου επεισοδίου (τα οποία τα βρήκα ίσως από τα καλύτερες στιγμές που έχω ζήσει σε τέτοιου είδους παιχνίδι), είναι ακόμα νωπά στην μνήμη των χαρακτήρων. Η Max και οι συμφοιτητές της προσπαθούν να συνεχίσουν να ζουν κάτω από την σκιά των γεγονότων που διαδραματίστηκαν πριν λίγες ώρες στην Ακαδημία, και αυτό φαίνεται πως έχει επηρεάσει και την ίδια την πόλη σαν και η ίδια να αντιδρά στα συναισθήματα των κατοίκων αυτών, μια και μια έκλειψη ήλιου έχει βυθίσει την πόλη στο απόλυτο σκοτάδι.

Όταν βγήκα για πρώτη φορά στους σκοτεινούς διαδρόμους της εστίας, με το φλας του κινητού μου (πόσο πετυχήμενη λεπτομέρεια) ως φακό ένιωσα κάπως άβολα, σαν να ήμουν ακριβώς εκεί. Σε αυτό ίσως βοήθησε και υπόκωφη μουσική επένδυση η οποία ντύνει καθ’ όλη την διάρκεια της εκεί εξερεύνησής μου. Όλο αυτό συνεχίστηκε και αργότερα στην Ακαδημία του Blackwell η οποία φαινόταν ακόμα πιο ανατριχιαστική και απόκοσμη το βράδυ. Το μόνο που θα ήθελα ίσως αυτό τον φακό να μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και λίγο παραπάνω, ίσως ως κάτι το πιο δυναμικό στο gameplay παρά να τριγυρνάω από εδώ και από εκεί με μόνο σκοπό να φωτίζω τους ήδη ημιφωτισμένους διαδρόμους. Αλλά μέχρι το τέλος αυτό δεν με ενόχλησε, ούτε μου χάλασε την εμπειρία.

Μέσα από την επίλυση κάποιων, αρκετά καλών, γρίφων αλλά και συζητήσεων, μάθαινα περισσότερα πράγματα για την Max για το πως ένιωθε η ίδια για όλα όσα έχουν συμβεί μέχρι τώρα, και ο χαρακτήρας της συνέχιζε να ωριμάζει και να με ιντριγκάρει. Ένιωθα ότι ολόκληρη η πόλη βίωνε τον πόνο και την στεναχώρια της Max (έκλειψη), ενώ όταν η ίδια άρχισε να ξεχνιέται και να ζει κάπως πιο ευχάριστες στιγμές, όπως αυτή στην πισίνα με την Choe, ξαναπεράσαμε πάλι σε κάτι πιο φωτεινό. Λες και η Max με την πόλη να είναι δυο συμβιωτικές υπάρξεις. Σίγουρα οι cheesy ατάκες και κάποιοι περίεργοι διάλογοι συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά – ίσως επειδή τους έχω συνηθίσει μετά από τα δυο πρώτα επεισόδια – μου πέρασαν τελείως απαρατήρητοι.

Το μυστήριο με την εξαφάνιση της Rachel Amber αυτή την φορά δεν μένει στάσιμο, εξελίσσεται και μεγαλώνει μιας και μαθαίνουμε περισσότερα στοιχεία για την ίδια αλλά και την σχέση της με άλλους χαρακτήρες. Και η ανάπτυξη όλων των χαρακτήρων, ακόμα και των δευτερευόντων, και οι σχέσεις μεταξύ τους δίνονται με έναν τρόπο που θα σε κάνει να θες να τους γνωρίσεις ακόμα περισσότερο και μέχρι το τέλος του επεισοδίου να νοιαστείς για αυτούς. Μου άρεσε ιδιαίτερα που η σχέση της Max και της Chloe συνεχίζει να δένει και να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο μιας και σε αυτό το επεισόδιο το παίζουν ντετέκτιβς ενώ μοιάζουν με χαρακτήρες που είναι σα να βγήκαν από κάποιες σελίδες της Ένιντ Μπλάιτον!

H Dontnod καταπιάνεται με διάφορα θέματα τα οποία σε βάζουν σε σκέψεις κάθε φορά. Το θέμα του bullying (και πιο συγκεκριμένα του cyber bullying) το διαχειρίστηκε με έναν υπέροχο και προκλητικό τρόπο, το οποίο σίγουρα αποτελεί τροφή για σκέψη, ενώ εδώ μιλάει για τις δεύτερες ευκαιρίες και τις συνέπειές τους. Οι επιλογές σε αυτό το επεισόδιο δεν σε βάζουν σε σκέψεις ούτε σε κάποιο σοβαρό δίλλημα και αυτό ίσως να είναι ένα από τα μειονεκτήματα και αδυναμίες του επεισοδίου.

Και εδώ ας μιλήσουμε λίγο για αυτό το εξαιρετικό, από κάθε άποψης, φινάλε. Όχι, δεν πρόκειται να σας το χαλάσω για εσάς, αλλά το μόνο που θα πω είναι ότι η Max αποκτά καινούργια δύναμη και μας θέτει το ερώτημα ως πού πρέπει να λέμε αρκετά και να παίζουμε με τις ζωές των άλλων. Η Dontnod αλλάζει το παιχνίδι με αυτό το τέλος. Μια τολμηρή κίνηση, που με άφησε αποσβολωμένο να κοιτάζω την οθόνη για κάμποση ώρα και να ανυπομονώ για το επόμενο επεισόδιο για δω το πώς θα προχωρήσει η ιστορία. Αν και το τελικό αποτέλεσμα δεν αλλάζει δυστυχώς, θα με ενδιέφερε να δω πως θα εξελίσσονταν οι καταστάσεις και με τον διαφορετικό τρόπο, αλλά μάλλον ζητάω και εγώ αρκετά.

Το παιχνίδι μας παραχωρήθηκε από την επίσημη αντιπροσωπεία της Square Enix στη χώρα μας, CD Media, για τις ανάγκες του Review.