The Shore – Review

Ως ντεμπούτο τόσο μικρής ομάδας ανθρώπων, το The Shore δείχνει τεράστιες φιλοδοξίες, ταλέντο και πολλές ιδέες.

Ο Λάβκραφτ με το έργο του έχει επηρεάσει πολύ κάθε μέσο ψυχαγωγίας, από βιβλία και τηλεοπτικές σειρές μέχρι video games και κόμικς. Είτε μιλάμε για αυτούσιες μεταφορές διηγημάτων, είτε για ιστορίες με «άρωμα» της βιβλιογραφίας του συγγραφέα, το «στίγμα» του είναι παντού. Καθώς ο Λάβκραφτ γράφει ιστορίες Κοσμικού Τρόμου, οι εφιάλτες που επιχειρεί να προκαλέσει στηρίζονται περισσότερο στην ψυχολογία του αποδέκτη και των πρωταγωνιστών, στην ανικανότητά τους να κατανοήσουν αρχαίες δυνάμεις που καθιστούν την πραγματικότητα από ανούσια έως και ανύπαρκτη. Έτσι, συνήθως, σε έργα που βασίζονται στις δημιουργίες του Λάβκραφτ υπάρχουν απόκοσμες νύξεις, παράξενα κείμενα, μυστηριώδη όνειρα και άνθρωποι που χάνουν τα λογικά τους. Το The Shore ωστόσο, παιχνίδι που αναπτύχθηκε από τον Άρη Δραγώνη στη Λάρισα, διαφοροποιείται όσον αφορά στην προσέγγιση της μυθοπλασίας του Λάβκραφτ.

Το The Shore αντί να κάνει νύξεις και να «παίζει» με το μυαλό μας, πετάει μπροστά μας τους Μεγάλους Παλαιούς, σε όλο τους το μεγαλείο. Πρόκειται για μία πρωτότυπη ιστορία που δεν υπάρχει στη βιβλιογραφία του Λάβκραφτ, όμως δανείζεται πολλά από εκείνη· είτε μιλάμε για πλάσματα, είτε για τοποθεσίες ή για λίγο «χρώμα από το διάστημα», οι επιρροές είναι πασιφανείς. Μάλιστα, βλέπουμε κατάματα τον Κθούλου και τον Ντάγκον, μεταξύ άλλων, να ορθώνονται σαν πύργοι μπροστά μας, με το κύμα να σκάει στα πόδια τους.

The Shore

Photo: Dragonis Games – VG24.gr

Είναι μία προσέγγιση που αναμένεται να ξενίσει τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς της κοσμικής τρέλας του Λάβκραφτ, καθώς παίρνει μακριά τις αόριστες εικονοποιήσεις και τις υπόνοιες, για να τις αντικαταστήσει με εξαιρετικά σχεδιασμένα μοντέλα των Μεγάλων Παλαιών. Έχουμε μία πιο κυριολεκτική μεταφορά των πλασμάτων, που λειτουργεί άριστα ως τρόπος ανάδειξης του ταλέντου του δημιουργού του τίτλου, που έχει σχεδιάσει κάθε οπτικό στοιχείο που τον απαρτίζει. Οι Μεγάλοι Παλαιοί, οι παραλίες με τη σταχτώδη άμμο, ο σκυθρωπός ουρανός, ο μυστήριος βυθός της Θάλασσας, τα απόκοσμα μέρη που θα επισκεφτούμε, όλα έχουν σχεδιαστεί με επιμέλεια και προσοχή, και το αποτέλεσμα δικαιώνει.

Το The Shore είναι ένα πολύ όμορφο παιχνίδι που, όσο κι αν του λείπει το τεράστιο μπάτζετ –έλλειψη που φαίνεται εδώ κι εκεί στο οπτικό κομμάτι, ιδίως στα animations- κατορθώνει να δώσει μία συνολική εικόνα που μαγνητίζει. Τα μαύρα βράχια, τα γκρίζα κύματα, τα απόκοσμα αγάλματα αλλά και οι καθημερινές τοποθεσίες, έχουν αποδοθεί εξαιρετικά, με λεπτομέρειες, ικανοποιητικούς φωτισμούς και σκιάσεις, και προκύπτουν κάποιες στιγμές που μπορούν να ρίξουν σαγόνια με την επιβλητικότητά τους. Για να τα δείτε όλα αυτά, δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσετε το The Shore ως ένα ελληνικό παιχνίδι που χρειάζεται χάιδεμα, αλλά απλώς ως ένα indie πρότζεκτ με μειωμένους πόρους και ανθρώπινο δυναμικό σε σχέση με μεγαλύτερες –ακόμα και indie- δημιουργίες.

Εκτός από τις συναντήσεις με τα πελώρια πλάσματα και απόκοσμους μονόλιθους, πρέπει να αναφέρω και εκείνες με καθημερινά, απλά αντικείμενα που μέσω του σχεδιασμού τους –οπτικού και ηχητικού- αναδίδουν με τη σειρά τους μία παράξενη αύρα, μοναχική, εφιαλτική, λαβκραφτιανή. Ένας φάρος με τα ξύλινα σκαλιά του να τρίζουν, ένα σπασμένο τζάμι με τον αέρα να σφυρά στις ρωγμές, όλα ζωντανεύουν μέσω των ήχων αλλά και των γεμάτων χώρων που έχουν διακοσμηθεί επιμελώς για να δίνουν σωστή, ρεαλιστική εικόνα· φαίνεται πως κάποιος μοναχικός ψαράς ζούσε στον φάρο, στο παράξενο αυτό νησί.

Βέβαια, δεν λείπουν και οι πιο αλλόκοτες στιγμές, όπως οι συναντήσεις με αντικείμενα που δεν ανήκουν στον κόσμο μας, τα οποία επηρεάζουν την εικόνα και τον ήχο γύρω τους, δίνοντας «παράσιτα» που ενοχλούν με ευχάριστο τρόπο και βοηθούν την ατμόσφαιρα να πάρει την απαιτούμενη χροιά. Επίσης, υπάρχει μουσική υπόκρουση που είναι αρμόζουσα, αν και πλήττεται από κάποιες παράξενες εναλλαγές. Για παράδειγμα, όταν πηγαίνουμε σε μία, συγκεκριμένη τοποθεσία, ξεκινά μία, επίσης συγκεκριμένη μελωδία. Έτσι, εκεί που ακούμε τη μουσική που συνοδεύει έναν άλλο χώρο, κάνοντας ένα βήμα η υπόκρουση αλλάζει απότομα, χαλώντας πολλές φορές τον ειρμό, την κλιμάκωση, και δίνοντας πολύ «παιχνιδίστικη» εντύπωση τελικά. Στο σύνολό του, ο οπτικοακουστικός τομέας έχει πολύ περισσότερα θετικά, και πολύ πιο έντονα, από ό,τι αρνητικά στοιχεία και με κάνει να ανυπομονώ να δω κι άλλες δουλειές του δημιουργού στο μέλλον, με περισσότερη εμπειρία στο ενεργητικό του, και, γιατί όχι, περισσότερους πόρους.

The Shore

Photo: Dragonis Games – VG24.gr

Αφήνοντας  πίσω την εικόνα και τον ήχο, ας πάμε στο σενάριο, που είναι και αυτό φιλόδοξο με τη σειρά του. Πρόκειται για μία απλή ιστορία, που ακολουθεί έναν πατέρα που ψάχνει την κόρη του στο μυστηριώδες νησί, αφού ναυάγησε εκεί με μία βάρκα. Η εξέλιξη της αφήγησης πατάει σε στοιχεία που συνηθίζουμε να βλέπουμε σε παιχνίδια του τύπου «walking simulator», με κάπως αόριστο σεναριακό νήμα, έντονους συμβολισμούς και μία τάση της αφήγησης να βασίζεται πολύ στις εικόνες. Το αποτέλεσμα είναι γνώριμο, η πλοκή αρκετά μίνιμαλ και οι εξελίξεις δεν παίρνουν ποτέ κεντρικό ρόλο, οπότε τελικά η ιστορία δεν είναι το βασικό χαρακτηριστικό του The Shore, αλλά υπάρχει ως υπόβαθρο. Η πλοκή καταφέρνει να συνδέσει διάφορα στοιχεία και να φτιάξει ένα ολοκληρωμένο –αν και παράξενο- σύνολο που δεν αναπτύσσεται όμως αρκετά. Η γραφή διαλόγων, κειμένων και μονολόγων είναι επαρκής (δεν υπάρχουν ελληνικά), όμως το voice acting είναι αισθητά άνισο, με σημεία υψηλής ποιότητας που μεταδίδουν σωστά τα συναισθήματα, και άλλα που ακούγονται σαν να έρχονται από ερασιτεχνικό έργο, και δεν συνάδουν με τη γενικότερη εικόνα.

Διαβάστε επίσης:  Moss: Book II - Review

Η προσέγγιση του έργου του Λάβκραφτ έχει ενδιαφέρον, όμως δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί όσο θα έπρεπε και έτσι κάποια τμήματα μοιάζουν να συμβαίνουν πολύ γρήγορα, χωρίς να «χτιστούν» όσο θα έπρεπε. Δεν πρόκειται για παιχνίδι τρόμου με τη συμβατική έννοια, καθώς δεν είναι τρομακτικό με αναμενόμενους τρόπους. Δεν θα σας πετάξει από τη θέση σας, ας πούμε, αλλά θα επιχειρήσει να δημιουργήσει μία συνεχή ανησυχία, διάχυτη παντού, ένα βαρύ συναίσθημα. Δυστυχώς, οι απόπειρες αυτές θάβονται ελαφρώς κάτω από τα ατοπήματα του gameplay και τους τεχνικούς περιορισμούς.

Το πιο φιλόδοξο κομμάτι του The Shore, και αυτό που παρουσιάζει το περισσότερο ενδιαφέρον -αλλά και τα πιο πολλά προβλήματα- είναι το gameplay, η προσέγγιση που έχει επιλέξει ο δημιουργός. Το The Shore δανείζεται επιρροές από πολλά είδη παιχνιδιού και προσπαθεί να τις παντρέψει σε ένα ιδιότυπο σύνολο, που όμοιό του σπάνια βλέπουμε σήμερα –το πιο κοντινό που έχω παίξει θα έλεγα πως είναι το παρεξηγημένο Agony. Πρόκειται για μία σύντομη εμπειρία, των 4 περίπου ωρών, που βασίζεται πολύ στο κόνσεπτ και στα εικαστικά, αλλά προσφέρει και αρκετών τύπων gameplay παρά τη μικρή διάρκεια.

Υπάρχουν κομμάτια που θυμίζουν walking simulators σαν το Dear Esther, άλλα που μας βάζουν να λύσουμε γρίφους, θα χρειαστεί να εξερευνήσουμε, να πολεμήσουμε με δαιμονικές παρουσίες ή να τρέξουμε να ξεφύγουμε από τα πλοκάμια κάποιου τέρατος. Ένα τέτοιο εγχείρημα πάντοτε ενέχει τον κίνδυνο να πλακωθεί κάτω από το βάρος της φιλοδοξίας του, και δυστυχώς το The Shore πέφτει σε αρκετές παγίδες στην προσπάθειά του να ξεχωρίσει. Το The Shore λοιπόν αντί να εκμεταλλευτεί τα δυνατά χαρτιά του και να «παίξει» με ασφάλεια, υπερφορτώνεται και κάποιες φορές ξεπερνά τον ίδιο του τον διασκελισμό.

The Shore

Photo: Dragonis Games – VG24.gr

Ένα από τα βασικότερα προβλήματα εντοπίζεται στον σχεδιασμό των επιπέδων που, αν και όμορφος οπτικά, πάσχει όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο κινούμαστε στον χώρο. Το νησί είναι γεμάτο πέτρες που, κατά κάποιον τρόπο, ορίζουν το πεδίο κίνησης του χαρακτήρα μας, σχηματίζοντας διαδρόμους. Παίζουμε σε πρώτο πρόσωπο και μπορούμε να πηδάμε, αλλά οι πέτρες αποδεικνύονται πολλές φορές απροσπέλαστα εμπόδια, χωρίς όμως ξεκάθαρες ενδείξεις για κάτι τέτοιο. Τι σημαίνει αυτό; Ότι εξαιτίας της αόριστης φύσης του παιχνιδιού που δεν μας δίνει ρητά τους στόχους και το πού πρέπει να πάμε, καταλήγουμε να προσπαθούμε να περάσουμε ανάμεσα από τις πέτρες, καθώς φαίνεται πως κάτι τέτοιο θα είναι πιθανό, αφού είναι μικρές σε ύψος. Ωστόσο, προκύπτει το ζήτημα του «αόρατου τοίχου» συνεχώς, πράγμα που σπάει το immersion αλλά και επιφέρει κολλήματα μέσα στα στοιχεία του χώρου, που απαιτούν quit και reload για να συνεχίσουμε.

Γενικά, εμφανίζονται αρκετά τεχνικά προβλήματα που, σε συνδυασμό με την πειραματική δομή, καταστρέφουν κάποια τμήματα του The Shore. Οι μάχες είναι απλοϊκές, οι αντιδράσεις των εχθρών χαοτικές, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε ξαφνικά σε κάποιον διάδρομο με ένα τέρας, εκείνο να αρχίζει να μας κυνηγά και να πεθαίνουμε πριν προλάβουμε καν να αντιδράσουμε, χωρίς προειδοποιήσεις από το παιχνίδι. Με αυτόν τον τρόπο δίνεται η αίσθηση του ανεξερεύνητου, του μη εγκόσμιου, του απρόβλεπτου, και είναι στοιχεία που εκτιμώ βαθιά, όμως δεν μπορώ να αρνηθώ πως κάποιες φορές κουράστηκα αρκετά, μετά από διαδοχικές προσπάθειες που εμπίπτουν στη μέθοδο “trial and error”. Επίσης, κάτι που δεν βοηθά είναι το περιορισμένο οπτικό feedback που δίνει το όπλο μας, που πλήττει αρκετά τις μονομαχίες, καθιστώντας δύσκολη την κατανόηση μιας βασικής ενέργειας: πετυχαίνω τώρα τον εχθρό ή όχι;

Ωστόσο, δεν πρόκειται για κλασικό τίτλο τρόμου, με μάχες, όπλα, επιβίωση· περισσότερο έχουμε να κάνουμε με μία αφηγηματικού τύπου περιπέτεια εξερεύνησης, που όμως τυγχάνει να περιλαμβάνει και μάχες –κακώς. Θα ήταν προτιμότερο να έμενε στα πιο βατά και αργόσυρτα κομμάτια, στην εξερεύνηση και τους γρίφους, παρά να προσπαθήσει, όπως έκανε, να εισάγει bosses και εχθρούς διαφόρων ειδών.

Διαβάστε επίσης:  Prince of Persia: The Lost Crown - Review

Τα τεχνικά προβλήματα παρεισφρέουν και στις μάχες, και μάλιστα με έκαναν σε ένα σημείο να ξύνω το κεφάλι μου με απορία, αφού πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω αν αντιμετωπίζω κάποιο θέμα, ένα bug ας πούμε, ή αν είναι έτσι φτιαγμένο το παιχνίδι. Επίσης, στο ίδιο πνεύμα, έπεσα πάνω σε γρίφους των οποίων οι μηχανισμοί ήταν τόσο παράξενοι που δεν ήξερα αν είναι λογικές οι κινήσεις που κάνω ή αν έχει «κολλήσει» το παιχνίδι.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα: σε ένα δωμάτιο υπάρχουν μόνο κεφάλια στο έδαφος, τα οποία μπορούσα να σηκώσω και να κουνήσω με το χέρι του χαρακτήρα. Εκείνα άρχισαν να κινούνται, να ανοιγοκλείνουν το στόμα τους με εφιαλτικό τρόπο. Υπήρχε και ένα σημείο με ένα ανάποδο άγαλμα που έβγαζε φως. Τίποτα άλλο στο δωμάτιο. Θεώρησα πως θα πρέπει να βάλω τα κεφάλια στο φως. Πηγαίνοντας στο σημείο εκείνο, ενισχύθηκε η άποψή μου αυτή για τη λύση του γρίφου, αφού όσο βρισκόμουν από κάτω μπορούσα να πατήσω το πλήκτρο αλληλεπίδρασης και να πετάξω τα κεφάλια ψηλά, αλλά όχι πολύ ψηλά, και με animation που έμοιαζε σαν να γίνεται κατά λάθος. Και εκεί που δοκίμαζα διάφορα, ΜΠΟΥΜ, πέθανα. Δεν κατάλαβα ποτέ πώς, αλλά και ούτε τι έπρεπε να κάνω, ακόμα και μετά από ένα μισάωρο περίπου γεμάτο συνεχόμενες προσπάθειες. Τελικά, έλυσα τον γρίφο, αλλά δεν γνωρίζω πώς –και δεν ήταν η μόνη περίπτωση στην οποία συνέβη αυτό, αλλά ούτε μόνο με γρίφους (συνέβη και σε μάχη). Μετά, υπάρχουν γρίφοι που είναι τόσο εύκολοι που στην ουσία απλώς μας βάζουν να περπατήσουμε μέχρι τον κάθε στόχο και να επαναλάβουμε διαδικασίες, αφού το τι πρέπει να κάνουμε, αλλά και το πώς, είναι απόλυτα προφανή με μία ματιά. Άρα, υπάρχει μια αδυναμία ισορροπίας, με κάποια σημεία εντελώς μυστήρια και άλλα απίστευτα προφανή.

The Shore

Photo: Dragonis Games – VG24.gr

Γενικά, αν και εκτιμώ την απουσία υπερβολικά σαφών ενδείξεων, μπορώ να πω ότι το The Shore σε κάποια σημεία του πήγε εντελώς αντίθετα και με έκανε να ελπίζω σε κάποιο σημάδι, αφού ο τρόπος επίτευξης προόδου κρύβεται πολύ αποτελεσματικά. Πάντως, στο τέλος, παρά τα πολλά του προβλήματα, το gameplay, με τη βοήθεια σεναρίου και εικαστικών, κατάφερε να με κρατήσει μέχρι τον τερματισμό και να διατηρήσει το ενδιαφέρον μου.

Ως ντεμπούτο τόσο μικρής ομάδας ανθρώπων, το The Shore δείχνει τεράστιες φιλοδοξίες, ταλέντο και πολλές ιδέες. Θα έπρεπε να μετριάσει λίγο τις βλέψεις του και να στηριχθεί περισσότερο στα δυνατά του στοιχεία, χωρίς να απλώνεται πολύ σε όλους τους τομείς. Τα πολλά «ανοίγματα» μπερδεύουν την κατάσταση και προκαλούν κούραση, αλλά και θαυμασμό για τους αποφασισμένους δημιουργούς πίσω από το εγχείρημα. Ως πρώτη δουλειά εμένα με αφήνει ικανοποιημένο παρά τα προβλήματά της, και περιμένω πολύ περισσότερα στο μέλλον.

 

Λεπτομέρειες
Διαθέσιμο σε: PCThe Shore - Boxart
Δοκιμάστηκε σε: PC
Εταιρεία Ανάπτυξης: Dragonis Games
Εκδότρια Εταιρεία: Dragonis Games
Είδος: Adventure
Ηλικίες: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 19 Φεβρουαρίου 2021
Official website: link

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από τη CD Media για τις ανάγκες του review.

Θετικά

  • Οι Μεγάλοι Παλαιοί σε όλο τους το μεγαλείο
  • Εξαιρετική δουλειά σε εικόνα, ήχο και ατμόσφαιρα
  • Ενδιαφέρουσα λαβκραφτιανή προσέγγιση
  • Ιδιαίτερα φιλόδοξο

Αρνητικά

  • Τεχνικά προβλήματα που σπάνε το immersion
  • Ιδέες στο gameplay που δεν αναπτύσσονται επαρκώς
  • Άγαρμποι μηχανισμοί, άνισοι γρίφοι, δύστροπο level design
  • Η μεγάλη φιλοδοξία φέρνει υπερφόρτωση
  • Διακυμάνσεις στην ποιότητα του voice acting
  • Η ασάφεια των στόχων οδηγεί σε αδιέξοδα

Βαθμολογία

6
Μέτριο
Δείτε το νέο VG24 Podcast:

Αφήστε σχόλιο

* Με τη συμπλήρωση των στοιχείων, αποδέχεστε την αποθήκευση και τη διαχείριση των πληροφοριών σας από την ιστοσελίδα.

Thanks for submitting your comment!

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ